Cada noite, unha fonte pra espello.
Cada fonte, unha aurora de vidro.
Cada aurora, unha loia de gozo.
Cada loia, o seu sol pequeniño.
Noites e fontes, auroras e loias,
dornas estradas nas praias do amor.
E hai soio un berce e unha canción.
Aquilino Iglesia Alvariño: Leva o seu cantare (1964)
(1) Loia (<loa, derivado de loar, procedente del latín LAUDARE ‘alabar’): ‘rumor, información de origen desconocido que corre de boca en boca’.
Ao primeiro, só algúns, arrimando o bico ao oído, se atrevían a espallar a tremenda nova; pero ao pouco, aquel run-run, aquela loia, foi crecendo e subindo, subindo, ata converterse en xeral clamoreo, que bordou por todos os curros e cantóns da cidade.
Antonio López Ferreiro: A tecedeira de Bonaval (1895).
(2) Loia (<aloia, procedente del latín alauda, palabra de origen céltico): alauda arvensis, pájaro comúnmente designado como alondra o alauda, caracterizado por su canto melodioso’.
No meu xardín / volve a cantar a loia da ilusión
Aquilino Iglesia Alvariño: Señardá (1930).
«Canta a loia» 'Hace un gran día de sol'
Expresión popular recogida por el poeta Aquilino Iglesia Alvariño.
Más información sobre La palabra en:
