O equilibrio dos extremos:
Vente
.
Aproximaría quizais o meu corpo á túa espera
e ficaría queda,
anicada no recanto silencioso das túas palabras.
A sombra desa man é miña, que veño.
E eu, que son:
asombraría a miña propia risa
se non digo
que tamén amo o baleiro dos desastres que adiviño.
No areal,
as grupas das chalanas fan os ocos.
Enfronte,
a inmensidade non detén os seus avantes.
De Tigres coma cabalos)
