Historias de ida e volta: Ares en Cuba: unha emigración mariñeira:
Un día de traballo: o patrón Manuel Martínez ao temón cos seus mariñeiros, de pesca polo Caribe
Os viveiros eran barcos pesados con dificultade para manobrar, polo que precisaban unha tripulación con experiencia e competente. Por iso os donos dos barcos preferían contratar os mariñeiros da comarca de Ferrol, que, aínda que emigraban moi novos, xa sabían do duro traballo no mar. A marea, que duraba de media uns vinte días aínda que variaba segundo a situación dos bancos pesqueiros e da cantidade conseguida, comezaba no peirao dos Cocos en Casa Blanca, onde os viveiros estaban fondeados e onde vivía a maior parte dos mariñeiros galegos. A vida destes mariñeiros era difícil: á dureza do traballo e da climatoloxía do golfo engadíanse unhas condicións laborais pouco favorables. Moitos conseguiron subsistir co seu traballo e formaron alá unha familia; outros, con máis sorte, víronse recompensados e puideron retornar á súa terra cuns aforros que lles permitiron construír ou amañar as súas casas, dar estudos aos fillos, montar un pequeno negocio ou gozar dunha vellez sen atrancos.
