Historias de ida e volta: O labor filantrópico dos irmáns García Naveira en Betanzos :
Noticia do pasamento do filántropo Juan María García Naveira, 1933
Juan García Naveira tivo unha vida longa e produtiva. De ser un neno pobre e con escasa formación pasou a converterse, grazas á emigración, nun home emprendedor e moi rico, así como —o que para el era esencial— nun home instruído. Con todo, nunca esqueceu a súa terra natal e, tras o regreso en 1893 coa súa familia, instalouse en Betanzos. Alí, e ata o final da súa vida, xa feitos os 84 anos, dedicouse a numerosos proxectos a prol dos seus paisanos máis necesitados.
O 9 de marzo de 1933 morre rodeado do cariño e recoñecemento de todos. A súa morte aparece reflectida na prensa da época, como vemos neste artigo cun título que expresa claramente a admiración de todos os seus contemporáneos. Noutros xornais, como en La Voz de Galicia (10 de marzo de 1933, portada), publícanse necrolóxicas como a asinada por Tomás López de la Torre, na que se pode ler: «Fue el filántropo por antonomasia. Frente a la típica sordidez del capitalismo local, destacó su generoso desprendimiento ininterrumpido. Su vida en Betanzos fue una maravillosa lección de amor al terruño y al prójimo. De trato llano, modesto, sin afectación se complacía en la relación amistosa con los humildes. Pródigo millonario, a nadie lastimó con sus riquezas, antes procuró aliviar con ellas las dolencias y desigualdades humanas. En pocas ocasiones podrá decirse con mayor justicia que el pueblo está de luto».
