espazo en branco
Autoría: Arancha Nogueira
Recitador/a: Arancha Nogueira
rara vez atopo espazo en branco para non dicir o que non coñezo é importante saber o que non coñezo como saber que a única certeza chegará coa morte e non haberá testemuña a quen contarlla non me gusta a xente muda porque non reclama nada nin ten febre eu estou sempre ao bordo, ao bordo, mirando pola fiestra non me gusta a xente muda a xente muda non mira pola fiestra a xente muda senta no sofá déixame aquí déixame aquí un silencio non é unha boca muda non é un embigo mudo eu quero coñecer dende un idioma dende un idioma de ancestros estudo o idioma a historia do idioma un idioma como unha pirámide un idioma como un músculo non me gusta a xente muda eu latexo o idioma estreo o idioma sempre ao bordo mirando pola fiestra, pola fiestra unha nai un neno que chora o ruído do neno que chora o silencio xa non é silencio como non dicir o que xa sabes que non sei quero transvasar o idioma arrocar o idioma maldita xente muda maldita quero desprender o idioma pero como explico ollos repugnantes ollos repugnantes e viscosos de pescada corpo de pescada en pedazos de xeo como digo o noxo e a tortura rara vez atopo espazo en branco para non dicir o bordo o bordo é un animal trifásico e ausente que berra como a veciña de miña nai exactamente como a veciña de miña nai cuns tacóns moi grandes e moi limpos como o idioma como limpar os tacóns co idioma como unha psicofonía deste bordo vas ter frío vas ter frío colle unha chaqueta vas ter febre maldita xente muda sentada no sofá maldita o idioma non comprende o rótulo de fe nin a forma na que non te despediches pola noite o idioma e eu descanso o idioma escarallo o idioma canto o idioma teño dúas pernas feitas polo idioma para que mas leas maldita xente muda miro pola fiestra en branco como se mira dende un pesebre non coñezo pesebres non sei o que é un pesebre é importante saber o que non coñezo ninguén quererá estas dúas pernas con sabor a morte cando esvare na certeza nin sequera os mudos virán ao rescate deste espazo en branco.
s/t
Autoría: Xela Arias
Recitador/a: Arancha Nogueira
Non hai, si que non hai idioma abondo. Non hai idioma abondo para recoñecérmonos. Pero ti e mais eu e nós, se nos sabemos sabémonos desde os espacios en branco. De Boletín Galego de Literatura , 11 (1994)
