Ao teatro afeccionado acáelle o adxectivo vencellado ao verbo amar: teatro amador, unha actividade que se ama porque se fai voluntariamente e que enche de vivencias e experiencias colectivas aqueles que a practican. Ademais, o teatro amador é o alicerce en que nace e renace ao longo do século XX o teatro galego. Eran afeccionadas aquelas primeiras compañías que puxeron en marcha os textos fundacionais do noso teatro contemporáneo, igual que os primeiros pasos no teatro galego dos seus grandes artífices, en todos os tempos, foron a carón deses grupos que, a modo de familias, os ensinaron a amar esta arte de Talía que enche vidas e une persoas.

Cumprida xa esa fase inicial dun teatro amador que dá lugar a un sistema teatral completo, o teatro galego é agora un espazo onde conviven dúas realidades complementarias, a profesional e a afeccionada, sen que a miúdo se considere esta última coma un espazo digno de atención crítica, incorrendo así nunha dolorosa equivocación. O teatro amador é fundamental para o correcto funcionamento dun sistema teatral que debe xerar espazos para a xestación de públicos, para a difusión teatral e para a formación en artes escénicas, sempre desde a proximidade á cidadanía e desde a base cultural que implica o fortalecemento das estruturas artísticas complexas.

O Consello da Cultura Galega propón, por tanto, esta xornada de reflexión sobre o teatro amador, non só co fin de paliar esa habitual desatención a este, senón tamén desde a intención de abrir liñas de reflexión que o dignifiquen e o sitúen como parte esencial do tecido teatral galego.