Hannah Arendt constitúe un fito no pensamento político do século XX. É hoxe unha referencia ineludible cando se fala de cuestións que afectan á república, é dicir, a nós. A súa máxima «pensar sen varandas» guiou toda a súa obra, desde o seu extenso traballo sobre as orixes do totalitarismo e a súa biografía sobre a xudía alemá Rahel Varnhagen até a súa última obra inacabada The Life of the Mind (“A vida do espírito”). Cada un dos seus libros adoitaba xerar unha longa polémica. ¡Canto non se debateu sobre o seu concepto de totalitarismo, a súa visión do xuízo a Eichman, a súa separación entre o político e o social, a súa tan mal comprendida tese arredor da banalidade do mal ou a súa nidia diferenciación entre o político e o moral! En boa medida na base de todo isto estaba a súa orixinalidade, o seu afastamento dos camiños percorridos.

Un dos seus mestres, Heidegger, dicía que o filósofo adoita traballar toda a súa vida arredor dunha idea. Segundo isto, a de Arendt sería o concepto mesmo de política, reivindicando a súa autonomía fronte a toda redución a instancias alleas, xa fose feita en clave liberal ou na de certo marxismo. Posiblemente non haxa ninguén no pensamento contemporáneo que calase tan a fondo na súa significación. Se hai algún nome por excelencia no ámbito da filosofía política, e a miúdo rexeitaba que lle atribuísen a súa adscrición a esta categoría, ese sería o de Arendt.

Solicita a túa inscrición