Proxecto epístola

Nacido en Bos Aires en 1910, nunha familia de emigrantes galegos, residiu en Galicia desde 1916, onde se formou como avogado e como artista á beira de mestres como Carlos Maside, en Compostela. Militante no galeguismo republicano, fuxiu da represión de 1936 e retornou á súa cidade natal, onde foi acollido por un grupo de intelectuais antifeixistas arxentinos (Frontini, Romero, Cóppola, Córdova) e artistas galegos como Blanco Amor ou Manuel Colmeiro. Na cidade de Bos Aires desenvolveu unha grande actividade cultural como deseñador, editor, creador literario, gravador e pintor, tanto no seo da cultura arxentina como entre a colectividade de emigrados e de exiliados republicanos. Dirixiu durante vinte anos o xornal Galicia do Centro Gallego e participou na actividade de editoras como Emecé, Nova, Losada ou Botella al Mar, sempre en estreita colaboración con amigos galegos como Lorenzo Varela, Rafael Dieste e Arturo Cuadrado, alén de moitos exiliados españois como Rafael Alberti ou Francisco Ayala.

A súa integración na cultura arxentina foi moi intensa, como mostra este epistolario. Pero tamén foi decisiva a súa contribución para manter viva a cultura galega herdada da experiencia da II República, grazas a un contacto permanente con figuras como Fernández del Riego, Paz-Andrade, García-Sabell, Carlos Maside ou Aquilino Iglesia Alvariño. Con todo, o principal enlace con Galicia foi, desde finais dos anos cincuenta, o artista plástico e empresario ceramista Isaac Díaz-Pardo, con quen fundou o Laboratorio de Formas de Galicia e un ambiciosos proxecto de renovación cultural, organizado arredor do grupo Sargadelos.

Desde os anos sesenta fixo periódicas viaxes a Galicia, sen abandonar de modo definitivo Bos Aires. Morreu na cidade da Coruña en abril de 1979 e deixou un inmenso legado que, en gran parte, foi depositado na Fundación Luís Seoane (A Coruña), que promoveu con entusiasmo a súa viúva, Maruxa Fernández, finada en 2003.

Conrado Alem é un seudónimo que Seoane utiliza en Correo Literario xunto ao de Maximino Brocos e que mantén noutras publicacións contemporáneas e posteriores.

Artista plástico, poeta e tradutor, comezou a súa actividade como pintor e debuxante na década dos 30, mentres se iniciaba na vía da expresión poética. A súa formación estivo apoiada polos estudos realizados na Escuela Normal del Profesorado Mariano Acosta e polos seus estudos na Escuela de Bellas Artes de Bos Aires. Os seus inicios están marcados por un estilo de pintura figurativa que, desde a década de 1950, se orienta cara á abstracción. En 1950, Eduardo Jonquières conduce en Bos Aires un novo grupo de artistas de vangarda, o Nuevo Arte. Participou en innumerables exposicións individuais e colectivas, así como tamén en varias bienais, entre elas: IV Bienal de São Paulo, Brasil (1956); IV Bienal Americana de Grabado, Museo Nacional de Bellas Artes, Santiago de Chile (1969); VIII Bienal Interamericana de Arte, Mantón, Francia (1969) e IX Bienal Internacional de Arte, Mantón, Francia. Alternou a súa vida entre Bos Aires e París e o labor de artista co de experto en educación para América Latina da UNESCO. Entre as súas múltiples amizades destacan as de Luis Baudizzone e Julio Cortázar.