Proxecto epístola

Nacido en Bos Aires en 1910, nunha familia de emigrantes galegos, residiu en Galicia desde 1916, onde se formou como avogado e como artista á beira de mestres como Carlos Maside, en Compostela. Militante no galeguismo republicano, fuxiu da represión de 1936 e retornou á súa cidade natal, onde foi acollido por un grupo de intelectuais antifeixistas arxentinos (Frontini, Romero, Cóppola, Córdova) e artistas galegos como Blanco Amor ou Manuel Colmeiro. Na cidade de Bos Aires desenvolveu unha grande actividade cultural como deseñador, editor, creador literario, gravador e pintor, tanto no seo da cultura arxentina como entre a colectividade de emigrados e de exiliados republicanos. Dirixiu durante vinte anos o xornal Galicia do Centro Gallego e participou na actividade de editoras como Emecé, Nova, Losada ou Botella al Mar, sempre en estreita colaboración con amigos galegos como Lorenzo Varela, Rafael Dieste e Arturo Cuadrado, alén de moitos exiliados españois como Rafael Alberti ou Francisco Ayala.

A súa integración na cultura arxentina foi moi intensa, como mostra este epistolario. Pero tamén foi decisiva a súa contribución para manter viva a cultura galega herdada da experiencia da II República, grazas a un contacto permanente con figuras como Fernández del Riego, Paz-Andrade, García-Sabell, Carlos Maside ou Aquilino Iglesia Alvariño. Con todo, o principal enlace con Galicia foi, desde finais dos anos cincuenta, o artista plástico e empresario ceramista Isaac Díaz-Pardo, con quen fundou o Laboratorio de Formas de Galicia e un ambiciosos proxecto de renovación cultural, organizado arredor do grupo Sargadelos.

Desde os anos sesenta fixo periódicas viaxes a Galicia, sen abandonar de modo definitivo Bos Aires. Morreu na cidade da Coruña en abril de 1979 e deixou un inmenso legado que, en gran parte, foi depositado na Fundación Luís Seoane (A Coruña), que promoveu con entusiasmo a súa viúva, Maruxa Fernández, finada en 2003.

Conrado Alem é un seudónimo que Seoane utiliza en Correo Literario xunto ao de Maximino Brocos e que mantén noutras publicacións contemporáneas e posteriores.

Estudou no Conservatorio Beethoven de súa cidade natal (1911). En 1927, pasou á Facultad de Derecho y Ciencias Sociales de Bos Aires, pero abandonou esta carreira e ingresou no Conservatorio Nacional de Música (1930). Paralelamente cumpriu tarefas de mestre substituto do Teatro Colón (1931-1938). A partir de 1933, dedicouse á composición de música para películas, onde deixou unha das súas maiores achegas. Tamén acadou unha gran relevancia noutros xéneros. Por exemplo, pola súa cantata escénica Macías o namorado [o Macías el enamorado] obtivo o Premio da Comisión de Cultura (1988). Entre 1936 e 1939, foi membro da Asociación Argentina de Compositores e da Comisión de Folklore y Discoteca Anexa do Ministerio de Justicia e Instrucción Pública. Exerceu a docencia no Colexio Nacional Bernardino Rivadavia de Bos Aires e no Conservatorio da Universidade de Cuyo, onde ademais foi vicedirector (1940-1944).
Como director estivo á fronte do coro da Asociación Juan B. Justo, do Consejo Nacional de Educación (1945-1952), do Instituto Nacional de Educación Física (INEF, 1945-1952) e das agrupacións galegas Ultreya, Os Rumorosos e do Centro Orensano Terra Nosa (1947-1952).
De 1952 a 1969 estableceuse en Madrid. Á volta foi nomeado profesor do Instituto de Arte Lírico da Secretaría de Cultura da Municipalidad de Buenos Aires (xullo, 1970) e director do Arquivo Musical do Teatro Colón (1973).