Proxecto epístola

Nacido en Bos Aires en 1910, nunha familia de emigrantes galegos, residiu en Galicia desde 1916, onde se formou como avogado e como artista á beira de mestres como Carlos Maside, en Compostela. Militante no galeguismo republicano, fuxiu da represión de 1936 e retornou á súa cidade natal, onde foi acollido por un grupo de intelectuais antifeixistas arxentinos (Frontini, Romero, Cóppola, Córdova) e artistas galegos como Blanco Amor ou Manuel Colmeiro. Na cidade de Bos Aires desenvolveu unha grande actividade cultural como deseñador, editor, creador literario, gravador e pintor, tanto no seo da cultura arxentina como entre a colectividade de emigrados e de exiliados republicanos. Dirixiu durante vinte anos o xornal Galicia do Centro Gallego e participou na actividade de editoras como Emecé, Nova, Losada ou Botella al Mar, sempre en estreita colaboración con amigos galegos como Lorenzo Varela, Rafael Dieste e Arturo Cuadrado, alén de moitos exiliados españois como Rafael Alberti ou Francisco Ayala.

A súa integración na cultura arxentina foi moi intensa, como mostra este epistolario. Pero tamén foi decisiva a súa contribución para manter viva a cultura galega herdada da experiencia da II República, grazas a un contacto permanente con figuras como Fernández del Riego, Paz-Andrade, García-Sabell, Carlos Maside ou Aquilino Iglesia Alvariño. Con todo, o principal enlace con Galicia foi, desde finais dos anos cincuenta, o artista plástico e empresario ceramista Isaac Díaz-Pardo, con quen fundou o Laboratorio de Formas de Galicia e un ambiciosos proxecto de renovación cultural, organizado arredor do grupo Sargadelos.

Desde os anos sesenta fixo periódicas viaxes a Galicia, sen abandonar de modo definitivo Bos Aires. Morreu na cidade da Coruña en abril de 1979 e deixou un inmenso legado que, en gran parte, foi depositado na Fundación Luís Seoane (A Coruña), que promoveu con entusiasmo a súa viúva, Maruxa Fernández, finada en 2003.

Conrado Alem é un seudónimo que Seoane utiliza en Correo Literario xunto ao de Maximino Brocos e que mantén noutras publicacións contemporáneas e posteriores.

Escritor peruano, un dos membros máis destacados da xeración peruana dos 50. As súas contribucións máis importantes atópanse na poesía, o teatro, a narrativa, o ensaio e o xornalismo (nos diarios El Comercio e La Prensa, de Lima). Durante o seu exilio en Bos Aires, entre fins dos anos corenta e principios dos cincuenta, colaborou na revista Sur e no diario La Nación. A súa poesía, dominada pola melancolía e a crítica social, é de ascendencia neorrealista e a súa temática, o ámbito urbano. Entre os seus libros de poemas destacan: Cuaderno de la persona oscura (1946), Confidencia en alta voz (1960) e El tacto de la araña (1965). Na súa obra teatral sobresaen: Amor gran laberinto (1947), No hay isla feliz (1954), Flora Tristán (1956), Como vienen, se van (1959) e El fabricante de deudas (1962). Como ensaísta foi lembrado por Lima la horrible (1960). Escribiu, ademais, Náufragos y sobrevivientes (1954), Pobre gente de París (1958) e Dios en el cafetín (1963).