Proxecto epístola

Agrupación de coleccións epistolares para a páxina institucional do Consello da Cultura Galega.

Carta de Alfonso Domínguez a Lois Tobío Fernández, sen ano, 24 de xuño.

Alfonso DomínguezReneé MascaróLois Tobío Fernández
Compartir en

Queridos amigos,
querido amigo Luis:
Por fin veinte años despues, pudimos hacer el tradicional viaje de novios a Europa. Y tal vez ya mi mujer les haya contado algo de lo bien que nos fué por allá así como, lo primero que habíamos pensado, cuando nos compramos la cámara de cine en la USA, era que íbamos a ir a Vivero para sacar un lindo documental que te llevara vivencias y te resolviera profundas emociones. La maldita lluvia gallega y también el corto tiempo no nos dejó hacer como nosotros queríamos y si ahora te lo mando a decir, es para que compartas este malhecho. Nosotros porque no te pudimos regalar algo que tanto habiamos deseado y tu por no recibirlo. En fin ya vendrán tiempos mejores.
Despúes de tremendas luchas con los agentes de viajes, conseguimos no ir a muchos lados. Yo se que todo se debe ver pero tambien que, si hay poco tiempo lo mejor es tratar de ver algo. Así en nuestros Saltos en el fragil "jet", llegamos hasta Florencia. Antes y de paso, estuvimos en el Museo del Prado de Madrid lo que mas nos ha impresionado. Quiero decir si tomamos a Florencia o al Museo del Prado como cosas. No hablo de Madrid.
Cuando estábamos por allí ya empezaba la agitación y estos dias ya parece que todo va a cambiar. Cuando lo vemos con la perspectiva de tantos años parece un sueño y si nos descuidamos es un sueño que casi nos mata. Que tu puedas saber que puedes volver a tu España, (vuelvas o no) me llena de alegria. Te lo digo porque mi vuelta casi casi, no me dejaba ver con calma el paisaje. Se agolpan tanto las emociones que ahorcan.
Cuando llegamos a Santiago, del que yo me acordaba de muy joven, te nos apareciste con toda la fuerza de tus palabras, cuando nos enseñabas esos caminos de la Cultura, en la primera parte de nuestra buena amistad y quien sabe, si como todo empezó junto, digo, nuestra introduccion en esos mundos, el casamiento de nosotros y todo lo que empezó a abrirse en aquellos dias, nuestras primeras pisadas sobre aquellas losas de piedra nos hicieron vibrar de emoción. A mi tanto como a Renée nos produjo un impacto tal que no pudimos verla de una sola vez y a nuestra vuelta de Italia fuimos otra vez por allí.
¿Estarán vivos? ¿Serán de pedra
aqués sembrantes tan verdadeiros, ...

Es sin duda una ciudad Madre y por lo tanto llena de gracia. Si me preguntaras que es lo que he visto, te diria que nada o piedra y piedra. Lo que si he traido es una emoción una sola emoción que se llama Santiago. Allí hay un tono distinto y hasta los mismos curas "do carallo", se refinan en aquel gris tan amoroso.
Pasamos y estuvimos en Padrón. "Santa Maria/Lestrove/Adios, adios ..."
El resto te lo cuenta la R. Galicia es el último pais del mundo. No es la miseria sino la tristeza que les han metido en el alma a nuestros hermanos. No es la falta de progreso. (Claro que cuando yo veo a una amiga de juegos y romeria que está lavando en la misma piedra, de la misma fuente y con las mismas zocas mojadas, como lo hacia su abuela. Me dan ganas de sentarme y ponerme a llorar, pero ...) Esos hijos de una gran puta todo lo han ido envileciendo hasta el punto de que cuando tu llegas de vuelta a la aldea, solo piensan (los campesinos) si no los vas a amenazar, robar o matar. No creas que exagero, lo vimos!
Hay cosas, como te decia, que parecen sueño y hay sueños que se borran con la brutal realidad. Uno de ellos es el paisaje gallego, quiero decir: Si lo ves desde el auto es una cosa, pero si entras en una taberna y hablas con la gente, el cambio es tremendo. Los ha matado la Guardia Civil.
Hemos oido cantar ao cuco. Algunas veces hasta nos despertó.
Pontevedra e boa vila, y sigue muy graciosa.
Recorrimos todas las Rias y en Santa Eugenia d'a Ribeira, cantamos.
Reciban todos los cuatro mi abrazo grande y ancho
Navegando, dia 24 de junio
Alfonso [sinatura autógrafa]

[Nota manuscrita]:
Les mandé mi poema. Espero los comentarios
Hasta la vista.

O teu navegador non soporta PDFs incrustados. Por favor descarga o documento aquí.
Ficha documental [Imprimir]
  • Forma parte do conxunto:
  • Fondo: Lois Tobío no seu arquivo persoal
  • De:
    Alfonso Domínguez
  • Para:
    Lois Tobío Fernández
  • Destino:
    Montevideo
  • Ficha descriptiva:
    [Carta mecanografada, con sinatura autógrafa e sen membrete. Ao final ten unha pequena nota manuscrita. Orixe descoñecida "navegando". Sen data, c.1962].
  • Notas:
    Carta de 2 páxinas, sen data (24 de xuño pero non aparece o ano, ten que ser de principios da década dos 60, pouco antes da marcha en 1963 da familia Tobío Soler a España) e sen saber onde a enviou, parece que na viaxe de regreso de Europa cara a Uruguai.
    Alfonso Domínguez e Renata Mascaró son íntimos amigos dos Tobío Soler e padriños da súa filla Constanza.
    No PDF van tres páxinas, pois a dixitalización da primeira páxina conta con dúas imaxes para poder lela correctamente (párrafo cortado).
  • Termos clave: