Proxecto epístola

Poeta arxentino de inspiración cristián, vinculado inicialmente ás vangardas españolas, viaxeiro incansable e portaestandarte lírico da catolicidade. Fillo de emigrantes galegos. Viveu en España e Portugal de 1920 a 1925, e sofreu o contaxio do ultraísmo, do que se foi librando en rápida evolución cara formas místicas de fondo clásico. No seu primeiro libro, Orto (1922), prevalece o ton modernista; o ultraísmo campea en Bazar (1922) e Kindergarten (1924) para comezar a diluirse en Alcándara (1925), onde xorde xa co vigor o poeta católico dun barroquismo conceptuoso e orixinal.
Xa nesta traiectoria, publica en 1935, El buque, galardoado co Premio Municipal de Poesía de Bos Aires; segue con Cielo de tierra (1937) e con La ciudad sin Laura (1938), de temas de amor e métrica formal. Acada a súa plenitude lírica cos seus libros Poemas elementales (1942) e Poemas de carne y hueso (1943), obras polas que se lle concedeu o Premio Nacional de Poesía en 1944.
O resto da súa obra é unha prolongación desta plenitude lírica, cos excesos retóricos e a dureza escolástica que empobrecen a veces su poesía: El ruiseñor (1945), Las estrellas (1947), El Ángel de la Guarda (1949), Poemas Nacionales (1949), La flor(1951) e El arca (1954). As súas versións dos himnos do Breviario Romano e os seus traballos, case todos verdaderaimente poemáticos, completan a obra deste notable escritor arxentino, que foi Director Xeral de Cultura Intelectual (1944) e director xeral de Bibliotecas.

Nacido en Bos Aires en 1910, nunha familia de emigrantes galegos, residiu en Galicia desde 1916, onde se formou como avogado e como artista á beira de mestres como Carlos Maside, en Compostela. Militante no galeguismo republicano, fuxiu da represión de 1936 e retornou á súa cidade natal, onde foi acollido por un grupo de intelectuais antifeixistas arxentinos (Frontini, Romero, Cóppola, Córdova) e artistas galegos como Blanco Amor ou Manuel Colmeiro. Na cidade de Bos Aires desenvolveu unha grande actividade cultural como deseñador, editor, creador literario, gravador e pintor, tanto no seo da cultura arxentina como entre a colectividade de emigrados e de exiliados republicanos. Dirixiu durante vinte anos o xornal Galicia do Centro Gallego e participou na actividade de editoras como Emecé, Nova, Losada ou Botella al Mar, sempre en estreita colaboración con amigos galegos como Lorenzo Varela, Rafael Dieste e Arturo Cuadrado, alén de moitos exiliados españois como Rafael Alberti ou Francisco Ayala.

A súa integración na cultura arxentina foi moi intensa, como mostra este epistolario. Pero tamén foi decisiva a súa contribución para manter viva a cultura galega herdada da experiencia da II República, grazas a un contacto permanente con figuras como Fernández del Riego, Paz-Andrade, García-Sabell, Carlos Maside ou Aquilino Iglesia Alvariño. Con todo, o principal enlace con Galicia foi, desde finais dos anos cincuenta, o artista plástico e empresario ceramista Isaac Díaz-Pardo, con quen fundou o Laboratorio de Formas de Galicia e un ambiciosos proxecto de renovación cultural, organizado arredor do grupo Sargadelos.

Desde os anos sesenta fixo periódicas viaxes a Galicia, sen abandonar de modo definitivo Bos Aires. Morreu na cidade da Coruña en abril de 1979 e deixou un inmenso legado que, en gran parte, foi depositado na Fundación Luís Seoane (A Coruña), que promoveu con entusiasmo a súa viúva, Maruxa Fernández, finada en 2003.

Conrado Alem é un seudónimo que Seoane utiliza en Correo Literario xunto ao de Maximino Brocos e que mantén noutras publicacións contemporáneas e posteriores.