PROXECTO EPÍSTOLAS

----

LOCALIZACIóN: Barcelona

Epístolas
21 mencións
Data Relación Remitente - Destinatario Orixe Destino [ O. ] [ T. ]
Data Relación Remitente - Destinatario Orixe Destino [ O. ] [ T. ]
1947-04-26
Carta de Otero Pedrayo a Fraguas
Orixinal
1961-07-28
Carta de Manuel Chamoso Lamas a Joan Ainaud de Lasarte
O Carballiño
Barcelona
Orixinal
1961-08-01
Carta de Manuel Chamoso Lamas a Joan Ainaud de Lasarte
Santiago de Compostela
Barcelona
Orixinal
1961-08-01
Carta de Joan Ainaud de Lasarte a Manuel Chamoso Lamas
Barcelona
Santiago de Compostela
Orixinal
1961-08-04
Carta de Joan Ainaud de Lasarte a Manuel Chamoso Lamas
Barcelona
Santiago de Compostela
Orixinal
1961-09-13
Carta de Gratiniano Nieto Gallo a Joan Ainaud de Lasarte
Madrid
Barcelona
Orixinal
1961-09-15
Carta de Manuel Chamoso Lamas a Joan Ainaud de Lasarte
Santiago de Compostela
Barcelona
Orixinal
1961-12-14
Carta de Manuel Casado Nieto a Silvio Santiago
Barcelona
Caracas
Orixinal Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Manuel Casado Nieto a Silvio Santiago en 14/12/1961

14/12/61
Sr. D. Manuel Casado Nieto
Barcelona
Querido Manolo:
Sabía da tua versión ó galego de algunhas partes da Biblia. Millor dito, ouvín falar, ou cecáis vin nalgún periódico algo sobor do asunto; pero desconocía os intríngules íntimos da edición. De tódolos xeitos, penso que levar do latín ó galego un libro tan universal categorizaría a nosa lingoa; penso, tamén, que non foi outro o criterio de Galaxia ó traducir e imprentar unha conferencia de Heidegger –«Da esencia da verdade»– da que non percibín unha palabra. Por elo, entendo que non debes abandoar o propósito. Sería unha pena. ¿Autorízasme a meterme nesa custión? Os de Galaxia son boa xente –do millor de Galicia– e coido que debe de haber un malentendido entre vos.
Hoxe mesmo mándoche certificados dous exemprares do meu libro. Galaxia acostuma a facer duas edicións. Unha máis rumbosas que a outra. Dos exemprares que recibas, o máis «rumboso» e pra vos. O outro, o máis probe –inda que a mín me gusta tanto–, vai destinado a calquer crítico galego amigo teu, por si atopa nél materia de comentario e queira comentalo. Neste caso, si algo aparece, mándamo pra miña colleita ou recolleita de comentarios.
Por eiquí, siguen aparecendo críticas, e con rara unanimidade, todas eloxiosas. Podes creerme que estóu aparvado. Eu penséi que o raio do libro non ía a merecer a atención de ninguén. Nin polo meu nome, nin polo nome do libro, e menos aínda polo seu contido. Incruso, en Informacións de Madrí, Concha Castroviejo falóu dél, i autro periodista do Alcázar, tamén. Os periódicos de Galicia, todos. Na Rexión, de Ourense, foi Don Vicente Risco quen o comentóu. No mesmo periódico, saíu hai tres días unha nova crítica de S. A., que non sei quen pode ser. Parece un libro embruxado; engatusa a toda cras de lectores: cultos e incultos, ricos e probes, homes e mulleres. Sinto vergonza en falarche esto; pero é así. ¡Con decirche que a mín tamén me está gustando!..
¡Home, convén que che diga que, apesares do éisito, non penses que en Galicia non se fala doutra cousa! Tamén se fala de Luis Suárez, de Katanga, da carestía da vida e de algunha custión máis. Pero, en fin, está dando que falar o seu entre a «imensa minoría» de lectores galegos. I abonda e sobra co dito; porque estóu a falar con tal descaro e impudor, que estou gabando a un amigo e non a mín mesmo.
A miña muller e máis eu celebramos, inda que tarde, o acontecimento da vosa nena. Non ten nada de estrano que seia bonita: a tua muller é fermosa e tú non eres moi feio.
Teño ganas de vos ver. ¿Cando será? Pensamos, pró ano que ven, dar unha volta por Venezuela; pero, denantes, quixera rematar unha novela ou cousa así, tamén en galego, que traio xa ben adiantada. É probábel que se chame «Historia dun home que pode ser outro». Unha novela serea, emocioante, máis ben dramática. O menos, que sea así, é o que eu penso.
Saúdos de todos nós pra vos todos. E pra tí, unha forte aperta.

1967-05-13
Carta de Almazán a Seoane. 1967
Barcelona
Bos Aires
Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Almazán a Seoane. 1967 en 13/05/1967

Barcelona, 13-V-67
Apartado de correos 1429

Muy querido y recordado Seoane:

Me he enterado por la crítica del ABC de la exposición en Fernando Fé de los grabados que me supongo son los que me enseñasteis en vuestra casa durante aquella comida de la que guardo tan gratísimo recuerdo (esto que escribo no es una frase, es sencillamente la verdad) grabados que tanto me gustaron. Deseo que con la muestra os haya ido muy bien. Parece ser, según me dijo la señorita que en la librería atiende, que se quieren dedicar a grabados y dibujos originales. Esa era mi idea aquí en Barcelona, pero como no tengo capital no puedo hacer nada. Por indicación de dicha señorita, yo iba a ir el día de mi salida de Madrid para aquí, a charlar con el dueño de F. F. sobre este proyecto mío por si se podía hacer algo, pero las prisas de las últimas horas me impidieron cambiar impresiones, cosa en la que insistió la señorita por creer que podía, tal vez, ser conveniente para ellos y para mí.
¿Cuándo venís a Barcelona? Yo os estoy esperando. ¡Ojalá sea pronto! Tendría mucha alegría en veros de nuevo vuestro fiel amigo.

S. Almazán







1968-02-17
Carta de Blanco Amor Eduardo a Paz Andrade. 1968
Barcelona
Orixinal Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Blanco Amor Eduardo a Paz Andrade. 1968 en 17/02/1968

Barcelona, 17 de febrero de 1968


Querido Valentín:

Gracias por tu carta y por las gestiones. Yo entendí de tu anterior que Cerezales “proyectaba” esa sección pero no que la tenían ya en marcha. Mañana mismo le escribo.
Marina ya está bien, dentro de lo relativo; tienen que hacerle más adelante una segunda operación, pero ya es secundaria. Mi permanencia aquí, que pudo acortarse en un mes, obedece que me dieron un trabajo -corrección de estilo no siempre literario, para una casa de traducciones- que termina con el presente mes. Por cinco horas diarias y por dos meses me dan treinta y cinco mil pesetas que, con lo de Álvaro, me han permitido afrontar los ingentes gastos de esta enfermedad sin acabar con la pequeña reserva de la venta de mi piso, que quedó bastante diezmada; pero en fin, esta pobre criatura se salvó que es de lo que se trataba. Te cuento estas intimidades, por las que tú nunca preguntas sin duda para no herir la delicadeza de los demás, pero que sé que te preocupan. Si este trabajo fuese firme y no temporario, créeme que me quedaría a vivir en Barcelona, pues lo que tiene mi mente alertada -quizá en demasía- es la inseguridad, la dolencia peor a mis años, cada vez, como los de todos –o quizá menos a causa de la mayor vigencia de mi oficio –más indefendibles. Ya ves, lo más seguro que parecía la jubilación, hace seis meses que no me llega. (A propósito de esto. Una buena amiga que tengo en la Caja, en la Secretaría de su Gerencia, me dice que ni Baudizzone, ni Núñez intentaron nada; que la única gestión firme e insistente, aunque irá todavía para largo, es la del propio Banco Español, que tiene poder mío para cobrar estos haberes; supongo que se trata de mi ex compañero de trabajo, el secretario general del Banco, Monasterio, a quien yo enseñé, siendo cadete a mis órdenes, correspondencia bancaria, allá por el año 22. ¡Qué abismo! De manera que si les escribes diles que dejen el asunto, pues según me informa Emma -mi amiga y aliada- a lo mejor es contraproducente desde el punto de vista político, precaución universal que hay que tomar ahora allí para todo. Que se lo agradezco igual.
Aquí no he visto a ningún gallego -aparte la excelente, y ya tan viejecita, María Luz Morales, casi retirada del todo-. El amigo ese de Lalín -no me acuerdo el nombre- no creo que valga la pena; y el Presidente del Centro Gallego es un falangista de tomo y lomo, que ni siquiera tomó nota de la visita que hice a la sociedad y de la tarjeta que allí dejé.
El Centro, de Buenos Aires, me escribe proponiéndome como Delegado para la Asamblea constitutiva, en Orense, de la Federación Mundial de Sociedades Gallegas; hay una nota aparte en la que, con muchas reviravueltas y finezas se me ofrece devolverme, mejorada, la situación que en aquella casa tenía. ¿Qué les habrá pasado con el felón de nacimiento que mal lleva mis apellidos? Siempre pensé que a ese carpintero impaciente, tan ingrato con las venturas que le deparó el destino, lo socavaría su desmedida ambición que es siempre propia de las almas plebeyas. En fin, es asunto –el ofrecimiento- para pensarlo en serio. “Sólo cuando se ha secado el agua se conoce el valor del pozo”. B. Franklin. La Delegación, en compañía de mi siempre involuntario Dioscuro en estos asuntos, que es Paco del Riego, la aceptaré.
Tengo en marcha una pequeña gestión a ver si pesco -con la ayuda de Fernando Armesto- una colaboración en La Vanguardia. Ya escribí un artículo “para ver”, como dijo el Director. Hace unos años salía este aviso en la prensa de Buenos Aires. Muy frecuentemente “Pantalonera con muestra se necesita”. Esto es lo que menos me molesta. Me parece lo más natural del mundo que nadie me conozca aquí. También mandé, por gestión de Víctor, dos cosas a ABC. Tengo seis en La Voz de Galicia (como hace más de un mes, escribí a Isabel que me los mande devueltos; una cosa es pedir y otra mendigar); he publicado casi veinte “Fiadeiros”, algunos resultaron sensacionales; trabajé como un minero en la “corrección de estilo”... ¿Quién podrá decir que no lo intenté todo, a pesar de todo lo que me rodea, incluyendo las limitaciones del post infartum, antes de volverme a donde siempre he vivido sin tantos esfuerzos ni tanta mezquindad?
Siempre que te escribo, desde hace un tiempo, me propongo no contarte mis cosas personales y siempre me traiciono. Perdona, una vez más.
Y con mis afectos a Pilar, te abraza tu amigo

Eduardo


[manuscrito:]
Yo me voy de aquí el tres de marzo. Estaré en tres o cuatro días, luego seguiré a Orense. No sé si te di mi nueva dirección (en mi ausencia, mi sobrina nos mudó:)

Capitán Cortés 43, 2º

1968-12-27
Carta de Seoane a Payró. 1968
Barcelona
Bos Aires
Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Seoane a Payró. 1968 en 27/12/1968


Barcelona, 27 de Diciembre de 1968

Sr. D. Julio E. Payró
Buenos Aires

Mi querido amigo:

Te debo carta. Siempre debo carta a los amigos. Me gusta escribirles despaciosamente y esto hace que a veces no les conteste. Me halaga cuando me dices que te gustó ver el cuadro Figura sentada en la exposición de Art Gallery, pero nuevamente me reprochas que hubiese puesto tu nombre como propietario. Es verdad, el cuadro habíamos quedado que era de María Inés, debió haber estado a nombre de ella, aunque claro que está implícito en el Sra. que acompaña a tu nombre. Debí haber puesto “propiedad de María Inés Payró”. Vamos camino de Galicia. No sabes cuanto representa solamente la frase “Camino de Galicia”, es equivalente a “Camino de Santiago” y se nos echa la Edad Media encima. José Luis Romero sabe mucho de esto. Reyes, nobles guerreros, campesinos, y bandidos salían de todos los pueblos de Europa camino de Santiago. A todos les unía el temor al más allá y una fé. Podría narrarte muchas historias de peregrinos que aprendí de niño. Aquel Guillermo de Aquitania, de “ojos claros, leonados, verdes como el agua del mar”, que murió junto al sepulcro del Apóstol, o “A Raíña”, la reina Sta. Isabel de Portugal, peregrina a Compostela, o la estampa que soñé hacer de Carlomagno rezando arrodillado en Roncesvalles en dirección a la ciudad del Apóstol. Unos lo veían en sueños cabalgando su caballo blanco y blandiendo la espada contra los infieles y otros vestido de peregrino yendo hacia Santiago como ellos. Así vestido de peregrino es como lo quieren los gallegos. Humilde como casi todos los santos que adoran, San Andrés el pescador, San Roque el ex hidalgo dedicado a los pobres, o los santos locales que son muchos y que han hecho milagros absolutamente gratuítos, el milagro por el milagro. El milagro como un arte que no tiene por qué servir únicamente para la caridad. El milagro por el milagro, algo así como el arte por el arte. Con estas palabras agradezco los elogios a mi exposición y con este sentido escribo estas pocas líneas. Otro día próximo te comentaré con detalle nuestras andanzas, nada importantes y de nuestra estancia de ahora en Barcelona. Saludos a todos los amigos comunes y para María Inés, Silvia y para tí el abrazo de Maruja y mío:

[Seoane]

Escrita a petición de R Payró (fillo de Julio), que á morte de seu pai pídelle a Seoane que escriba carta con data anterior ao 5-VII.71, para que a súa compañeira (Mª Inés) teña algunha justificación de ser propietaria dun cadro de Seoane.

1970-12-26
Carta de Palmás a Seoane. 1970
Barcelona
Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Palmás a Seoane. 1970 en 26/12/1970

Barcelona, 26 de Nadal de 1970

Meu querido Seoane:

Ista é a miña grande esperencia nos anos que teño de vida. É a vivencia descoloridora de Europa e a valoración da América na que vivo. Non vou falar do que particular ou isoladamente me deslumbra, do atoparme con obxetos, con paisaxes, con homes ollados longamente nos libros, non. Todo isto é unha asoballante cabalgada que xurde desde a prehistoria aos nosos días, non constantes labazadas que caen derriba dun, que fan tremer o esprito como unha folla ao vento.
Aos dous días de estar aquí, atopei camiñando pola calle de la Paja ao Blanco-Amor, está mui ben físicamente. Dinlle o diñeiro. Faleille da súa novela, por sorte esqueceu o proieto de queimala, vaina editar en Galaxia. Sen dúbida é un esprito fino que aínda lle pode prestar bós servicios á nosa cultura. O Ricard Salvat quer que lle escriba unha peza teatral en galego prá representar, en castelán, en Barcelona. O Basilio Losada pediume unha axudiña pra o convencer, de bon gusto farei todo o que poida. Este rapaz é xeneroso demáis e cunha sensibilidade e unha capacidade que ogallá tiveramos unha dúcia deles. Hoxe fomos os tres a Tarragona pasando antes polos mosteiros do cister de Santa Creus e máis Poblet, unha viaxe inesquecíbel...
Estiven no Museu Picasso na rua Montcada, é impresionante. Levo o folleto da inauguración das novas salas pró arquivo do Carlos Maside, ten interés prá cousa galega. Tamén pensei que pode interesar pra unha nota en Galicia Emigrante en folla adxunta vai a información.
Perdoe a letra e o lle escribir en follas de caderno pro hoxe está todo pechado e non quería deixar sen de facelo [sic].

Unha forte aperta e a miña lembranza pra Maruxa.

Ricardo

[Anexo.]


“El día 23 de febrero de 1970, Pablo Picasso firmó la donación a la ciudad de Barcelona –a la memoria de su entrañable amigo Jaime Sabartés– de la importantísima colección de obras que poeseía en nuestra ciudad y que había sido afectuosamente custodiada por tres generaciones familiares...”

“A través de centenares de obras, en su mayoría dibujos y pinturas al óleo sobre tabla o lienzo, pueden seguirse sin interrupción, las sucesivas etapas que van desde un dibujo malagueño de 1890, has la fijación de domicilio en París, en verano de 1904, pasando por la estancia en La Coruña (otoño de 1891 a verano de 1895)...”

“A partir del mes de diciembre de 1970, las obras que constituyen la donación, pueden visitarse en la planta baja y parte principal de los palacios Agular y del Barón de Castellet, respectivamente, en presentación contigua aunque separada, de las restantes series que forman el Museo...”

Na primeira sala do Museo na planta baixa gárdase parte da obra feita por Picasso na Cruña cuia relación é a seguinte:

1º painel: tres estudos a lápis
cabeza de fauno 1894
corpo masculino 1895
brazo 1894

1ª vitrina: Varias tapas pintadas
Entre elas destácanse:
O Orzán
A Torre de Hércules
escenas rurales varias: corro con bois
cabeza de galega
aldeanos Galegos


hai tamén dous libros abertos, un deles é a Gramática castellana de Miguel de la Iglesia y Diego impresa en Granada leva a firma do seu dono, en datas 1871-1892 e ademáis a inscripción “Es propiedad de Pablo Ruiz Picasso”.

2ª vitrina:
2 pequenos pandeiros pintados ao óleo cunha figura de home e unha vella galega lendo, respetivamente
2 pequenos óleos: un can e o busto dun home
2 cadenos de apuntes con cabalos e figuras varias
2 libros escolares con dibuxos nas marxens das follas

2º painel:
cabeza dun vello galego 1895 (óleos)
estudio dun anaco dun friso 1895
cabeza de home con pucha e barba 1895 (óleos)

3º painel:
dibuxos varios sen data enmarcados en dous cuadros.

4º painel
dibuxos con escenas galegas
carro galego
aldeanos e cerdos correndo
data 9-I-93

esíbese un exemplar de
“Azul y blanco”

dí nº 1
día 8 de octubre de 1893”
Se publica todos los domingos

dibuxos varios
unha folla cunha lista de libros.

Os paneis e vitrinas están numerados a partir do primeiro que conten cousas feitas en Galicia, denantes hai soio un painel que esibe un traballo feito en Málaga. Esta todo ordeado de esquerda á direita.

1971-02-03
Carta de Blanco Amor a Seoane. 1971
Barcelona
Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Blanco Amor a Seoane. 1971 en 03/02/1971


Barcelona, 3 de febreiro de 1971

Moi querido Luis:

Chégame eiquí tu [sic] carta do 2 de xaneiro. Ya [sic] antes me tiña dado os cartos, 5.800 pesetas, o amigo Palmás ó que me atopei casualmente nunha rua do barrio gótico. Agardézoche moito ise envío (do teu peto particular, naturalmente) como cancelación xenerosa duns direitos de autor que non figuraban en ningún contrato, esa é a verdade. Deus cho paguiño que me viñeron moi ben pra quedar eiquí un pouco mais, capeando o rexo inverno de Ourense, que non me vai ben pra saúde.
Xa falaremos do penoso asunto, do magoante e porco asunto, do Premio que coasi me leva a outro episodio cardíaco, tan a fondo me fireu. Alivia a miña concencia o feito de que non foi miña a culpa sino de quén, cegado polos cartos, coma decote, coasi fixo custión de fidelidade amistosa o que eu me presentase ou non. A aló foi a novela núa coma unha Susana diante dos vellos, duns vellos nin xiquera verdes. Asegún as marcas que eu puxen nos orixinaes e copias, lérona dous. Pódia que a novela da Xoana –que se portóu pésimamente no caso, anunciando a berros, dende dous meses antes, que o premio era seu– sexa un segundo Quixote, mais non terá nunca a significación lingüistica, literaria e, si cadra invountariamente, social que a miña tería que haber acadado dun xurado culto e galego. Pra min os treidores a iste orde de cousas –esplicadas ademais nun longo prólogo– son os dous únicos que pra min sinificaban unha garantía: Alvarez Blázquez e [o] filólogo grego. Dos outros tres, sabía dabondo que eran: unha estoa, un reaicionario e un cacique: Sebastián Risco... Polo visto, todo se armóu dende eí. Tratábase de conseguir unha novela de venta (claro, Adiós, María) pra “lanzar” á Editorial Castrelos versus Galaxia, con algo que non fosen reediciós, e pubricitado por un premio económicamente insólito; un nome de muller non viría mal. A xestión pra conquerir os cartos do premio foi agardecida con ese nomeamento de “Académico correspondente” a ise avolto persoaxe que está coroando tristemente o fin e remate da coleitividade galega de Bs. Aires. Eso se dixo...
Tamén me fun quedando eiquí porque o escelente Ricard Salvat encarregoume do asesoramento de El caballero de Olmedo que está a montar pra Compañía Nacional. Estamos traballando arreo e coido que con porveito. Estarei eiquí até fin diste mes.
Esquecíame. A miña novela (Xente ao lonxe) salvouse do meu pirmeiro pulo que foi botala de noite ó Orzán. Tróuxena eiquí pra que o Basilio me aconsellase, e foi íl quen a salvóu.(Mandeilla onte ó Paco del Riego). Tanto il coma o Salvat e mais a min, gostóunos moito a túa nova aventura. Non te cansas, ogallá non te canses nunca. Cantas veces o exempro da túa vountade, da túa xenial laboriosidade, do teu talento posto ó servicio de Galicia, me sostivo a min, tan propenso a deixarme cair...
Vinde pronto; decote facedes falla eiquí entre nós. Sin querer, estamos refacendo o eisilio; fáltanos o grande Lorenzo Varela...

Agarimos pra Maruxa e unha gran aperta.

Eduardo

[Manuscrita:] Teño “a vaga ideia” de terche xa contestado ista carta. Ando moi atafegado coisto da colaboración con Salvat, e pode que se me formase unha confusión. Mais, por si escaso, eí vai esta outra.

1971-03-08
Carta de Blanco Amor a Seoane. 1971
Barcelona
Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Blanco Amor a Seoane. 1971 en 08/03/1971

Barcelona, 8 de marzo de 1971

Querido Luis:

Eiquí sigo cinchando á beira do Salvat, gran rapaz e verdadeiramente ilustre direitor. Os textos de ambentación histórica deixoumos todos pola miña conta, e toda a “ornamentación lírica”: festa dos maios e presencias populares. Na crónica prefacial que fai o coro, hai unha longa alusión o alzamento irmandiño, e na romería de Olmedo pasan dous jograres falando miñoto. E moi audaz de conceición e imos a vere o que deixa a censura. Onte fíxose o pirmeiro ensaio con masas e contamos empezar o 18 que vén. Istas son noticias pra ti, xa che mandérei programas e reseñas.
Tamen a propósito de Salvat che escribo. Xa sabes que ten feita unha notable peza titulada Castelao e o seu tempo. Dispúñase a estrenala en Coimbra cando o puxeron na fronteira... Agora, como direitor de Teatro Nacional de Barcelona, ten mais medios prá levala ó púbrico. Non ten direitos acordados pra esta representación polos herdeiros ou albaceas de Castelao. Fala disto con Prada pra que outros mais lixeiros ou mais frescos non lle “pisen” a intención, si á mau ben pra facelo mal como se adoita nistas improvisaciós. Dentro do espeitáculo Castelao-Salvat, van Os vellos non deben namorarse. Coido que é bastante unha carta. Ei vos vai o pedido tal como iste gran amigo noso mo formula.
Mandoume o Pepe Núñez uns recortes de prensa meténdose contigo e co Cuco rei. A capacidade de negación, de ingratitude e de insolencia da nosa coleitividade somella non tere fondo. É algo estoxante e indignante. Istas cousas esplican que en lugar de quedarme eí a debullar en pace os derraceiros anos da miña madureza –porque, finalmente, ese ambente tería que sere a miña patria inteleitual, xa que ei pasei toda a miña vida– tivera que esiliarme ó revés e afrontar o aprendizaxe novo e penoso da vida cibdadana nun ambente desaxeitado e difícile. Coido que nin saben o dano que fai sua soberbia e sua simplicidade ó xulgar os feitos dos demáis. Si hai algo evidente e conmovedor, é a túa participación única no prestixio dunha coleitividade á que nada lle debes e dunha terra á que lle debes tan pouco. Si ti necesitaras conforto pra seguires adiante, abondariache con saber, como sabes, que os que podemos xulgar, incruso co noso propio door de rexeitados tamén polos “imbéciles e oscuros”, estamos ó teu carón agora coma decote.

Agarimos a Maruxa e unha grande e vella aperta pra ti.

Eduardo

Apertas do Basilio.

1971-05-12
Carta de Almazán a Seoane. 1971
Barcelona
Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Almazán a Seoane. 1971 en 12/05/1971

Barcelona, 12-V-71
Apartado de correos 1429

Queridos Seoane:

Pongo en vuestro conocimiento que me acaba de llegar el giro telegráfico por 2.000 pesetas. Muchísimas gracias otra vez por vuestro gesto y por vuestra generosidad. Me habéis querido ayudar como es vuestra característica y yo os lo agradezco con todo el alma.
Un abrazo a los dos.

S. Almazán.

1974-01-31
Carta de Seoane a Galarza. 1974
Bos Aires
Barcelona
Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Seoane a Galarza. 1974 en 31/01/1974


Buenos Aires, 31 de Enero de 1974

Sra. Dña. Rosa Galarza Vda. de Castro
Barcelona

Querida amiga:

Recibí su carta que agradezco mucho, con motivo del fallecimiento de mi madre pocos días después de nuestra llegada a Buenos Aires. La dejamos bien de salud, o relativamente bien, tenía 87 años, y falleció repentinamente. Nada en estos casos se puede decir. Unicamente dolernos de la pérdida que supone para nosotros y mis hermanos. Al desaparecer ella parece que cambiase nuestra propia situación en el mundo.
Por mi parte, afortunadamente y en cuanto a mi salud estoy muy bien. No quedan señales del accidente y de las galerías de La Coruña no sé nada. Ceibe no tiene nada mío y la otra no la conozco, se inauguró después de mi partida y no sé tampoco quien la dirige. La primera noticia que tengo de ella es la que usted me envía.

Repetimos nuestro agradecimiento y reciba un fuerte abrazo de Maruja y mío:

[Seoane]

1975-02-14
Carta de Ricard Salvat a Luís Seoane
Barcelona
A Coruña
Orixinal Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Ricard Salvat a Luís Seoane en 14/02/1975

Barcelona, 14 de febrero 1975
Queridos amigos:
Ayer hice el primer contacto con la galería Dau al set. Su director me dijo que tenía gran interés en hacer una exposición tuya. Me dijo que tienen las fechas muy llenas o muy ocupadas, pero me pareció entender que siempre se puede arreglar. Me parece que habló de un tal Merli, amigo o conocido común vuestro.
Recibí el recorte de tu figuració. Me pareció muy bien, todo espléndido. Muchísimas gracias.
Recibí, asimismo, los libros. Muchas gracias por el dibujo que, por cierto, es bellísimo. Estoy leyendo Arte mural. La ilustración. Lo encuentro muy interesante y aprendo muchas cosas que no sabía. El catálogo de la Galería Bonino me parece muy serio y de alta calidad.
Quedamos con el director de Dau al Set en vernos, con calma, la próxima semana. Yo le llevaré todo el material que me mandaste y otras cosas que me diste anteriormente. Él me dijo que le gustaría ver alguna obra tuya original. Me brindé a enseñarle el grabado que me regalaste, pero creo que a él le gustaría ver telas y cosas recientes. ¿Tiene alguien cosas tuyas aquí?
Ahora te escribo como con urgencia. Pero no quiero esperar más. En cuanto sepa algo concreto, volveré a escribirle.
Un abrazo nuestro, muy fuerte, para los dos.
Ricard.

1975-04-08
Carta de Ricard Salvat a Luís Seoane
Barcelona
Bos Aires
Orixinal Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Ricard Salvat a Luís Seoane en 08/04/1975

Barcelona, 6-IV-75
Querido Luis:
Supongo que recibiste mi carta. Pasé todos los papeles tuyos y sobre ti y tu obra al director de la galería Dau al Set. Me ha contestado que está interesado en hacer una exposición. Quiere sólo que tenga carácter antológico. Hemos quedado en que nos veremos la próxima semana porque ahora tiene mucho trabajo en la salida de la exposición de la espléndida exposición de Cardona Torrandell y la entrada de dos obras, la de Pla Narbona y otro que no recuerdo que exponen a la par. Dime si estás de acuerdo en que tu muestra sea antológica, y en que fechas podrías hacerla. Dame detalles de todo tipo, por favor.
Un abrazo nuestro para los dos.
Ricard

1975-04-10
Carta de Luís Seoane a Ricard Salvat
A Coruña
Barcelona
Orixinal Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Luís Seoane a Ricard Salvat en 10/04/1975

La Coruña, 10 de abril de 1975
Sr. D. Ricart Salvat
Barcelona
Querido Salvat:
Recibí tu carta y tu tarjeta, perdóname por no haberte contestado antes, mi aparente falta de interés, pero me sabía mal decirte que no pensaba enviar el cuadro para que lo viese el director de Dau al Sat, porque pienso que por un cuadro no se juzga en general a un pintor. Por tu tarjeta todo cambia y agradezco mucho tu gestión. No puedo hacer una exposición antológica porque una parte de mi obra pertenece a colecciones particulares de Argentina y otros países, a museos, muy difíciles de traer y no tengo míos, conmigo, o pertenecientes a particulares de España nada más que cuadros a partir del 58 o 59. Tendría que ser, pues, una exposición que comprendiese obras desde esas fechas aproximadamente. De antes del 36, todo desapareció, creo que se conserva alguna estampa o pequeño óleo, pues fue quemado con libros míos, etc., te puedes imaginar por quien. Por entonces era una especie de neo-dadaísta muy influenciado por los dadaístas berlineses. Puedo contar, eso sí, con unos cincuenta grabados en madera, soy uno de los renovadores en este procedimiento, de 50 x 40 como promedio de medida. Puedo exponer unos 60 óleos aproximadamente. Esto es todo. Soy un pintor y grabador ajeno a grupos y absolutamente solo, no quiero ser, en este aspecto, de otra manera. Entre las personas catalanas que me estimaron mucho cuentan Sabartés, del que fui muy amigo, con mi mujer, de él y de Mercedes, la suya. Lo soy de Juan Merli con el que colaboré en la Editorial Poseidón, ahora, desde hace uno o dos años de vuelta en su ciudad, Barcelona, y de López Llausá, de la Sudamericana de Buenos Aires. En cuanto a la fecha de exposición quisiera que fuese a fines de este año. Estoy seguro que los directores de Dau al Set quedarán contentos de ella.
Recibid Nuria y tú un gran abrazo de Maruja y mío:
Este domingo 13, o el lunes 14, marcharemos a Madrid donde estaremos hasta el 5 o el 6 de mayo. Me puedes escribir, entre estas fechas, a la Galería Aele, Claudio Coello esquina Jorge Juan

1975-10-20
Carta de Ricard Salvat a Luís Seoane
Barcelona
A Coruña
Orixinal Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Ricard Salvat a Luís Seoane en 20/10/1975

Barcelona, 20 octubre de 1975
Querido Luis:
Muchas gracias por el bellísimo libro Ramallos, caracolas e outros dibuxos y el estudio de Xoán Ledo sobre tu obra.
Estoy leyendo el trabajo de Ledo. Lo encuentro muy serio y responsable, uno de los más profundos que conozco, entre los dedicados a tu aportación como creador plástico. Pienso, de todas formas, que debería hacerse un nuevo planteamiento de tu trabajo como pintor en función de tu importante y demasiado olvidada labor como escritor. O viceversa. Es algo que creo está por hacer. Tal vez lo intente yo algún día si mis muchas ocupaciones me lo permiten.
Me interesó mucho, muchísimo tu penetrante y atractivo ensayo sobre George Grosz. Aprendí allí muchas cosas que no sabía. Deberías escribir más a menudo sobre otros pintores e incluso sobre Teoría de la Pintura.
Estoy poniendo en marcha una Escola d´Estudis Artístics en Hospitalet, la ciudad pegada a Barcelona. Queremos, en la medida de nuestras fuerzas y posibilidades, hacer algo parecido a la Bauhaus. Me gustaría mucho que, cuando vengas por Barcelona, antes de regresar a Buenos Aires dieras un pequeño curso o una serie de conferencias sobre tu amplia experiencia como pintor, dibujante y escritor. ¿Aceptas?
Hemos hablado varias veces con Rodon de tu exposición en Sala Gaudí. A él y a mí nos hace una gran ilusión este proyecto. Cuando vengas, procura quedarte unos días, pues debemos concretar todos los aspectos de la misma.
En espera de vuestras noticias, Nuria y yo os mandamos un muy fuerte abrazo y las niñas muchos besos.
Hasta pronto.
Ricard
¿Estáis bien de salud? Tenednos al corriente.

1976-11-04
Carta de Luís Seoane a Ricard Salvat
Bos Aires
Barcelona
Orixinal Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Luís Seoane a Ricard Salvat en 04/11/1976

Buenos Aires, 4 de noviembre de 1976
Sr. Ricard Salvat
Barcelona
Querido Salvat:
Recibí tu carta del 21 de mes pasado que te agradezco mucho. Incluí los figurines de la obra de Castelao porque, entre las cosas que pienso hacer en La Coruña, está la de hacer un folleto con tu intento de poner Os vellos non deben de namorarse y Castelao e a súa época en la Universidad de Coimbra con las fotos que tú tengas y las reproducciones de figurines y bocetos de decorados, carte, etc. Para eso te pediré algunos datos cuanto te visite en Barcelona.
Volveremos a Galicia en los primeros días del año próximo, pero esperamos estar algunos días en Madrid y en Barcelona, seguramente a fines de diciembre. Desde luego deseo hacer una exposición en tu ciudad y me gustaría que la Sala Gaudí me reservase una fecha en octubre o noviembre, si puede ser, del año próximo, ya que tengo que volver a Buenos Aires a principios de diciembre del 77. Naturalmente, por las dificultades de traslado de obras de arte no puede ser retrospectiva o antológica, pero será una exposición que supongo no desprestigiará la galería. Quizás para esa fecha pueda presentar una nueva monografía que está pensando hacer Domingo García Sabell. La exposición en Barcelona me interesa mucho, pues quiero a Barcelona lo mismo que todos los gallegos que conozco, e igual que los argentinos, que es la ciudad que prefieren de la Península. Nos gusta la universalidad intelectual y popular de Barcelona, así como nos fastidia el provincionalismo de Madrid que no logra superar a pesar de su crecimiento. Hablaremos de todo esto.
Maruja y yo os enviamos a Nuria y a ti felicitaciones por el nacimiento de vuestra tercera hija, Aia en gallego.
Nosotros estamos bien, trabajando los que podemos y con muchos proyectos para el año próximo a cumplir en gran parte en La Coruña. En Barcelona, hablaremos de ellos, desde luego estás complicado en uno, el del intento tuyo de representar da Castelao en Coimbra para lo que me tendrás que suministrar, como te escribo antes, bastantes datos.
Esto es todo. Te agradecería que si accede la sala Gaudí a hacer una exposición mía, me lo escribas.
Un gran abrazo para Nuria y para ti de Maruja y mío y besos a las pequeñas.