| 1984-09-23 |
|
|
Bos Aires |
Madrid |
Orixinal
|
Transcrición
Transcripción da epistola Carta de José B. Abraira a Lois Tobío Fernández, 1984. en 23/09/1984
Buenos Aires, setembre 23 de 1984
Sr. Dn.
Luis Tobio
Madrid
Mui estimado amigo e Irmao:
No mes de agosto, cando voltaba pra Arxentina despois de acompañar os retos de Castelao, quixen comunicarme con Vde. ahí na Capital do Estado, a donde fun especialmente pra falar con Vde
Fixen uso do telefono que me deran en Galicia, e non sei cantas xestiós mais e non puiden. Agora mandolle a presente pol-o meu amigo e bó patrióta - Enrique Albor somentes pra ver de localizar as suas senhas.
Escribireille logo pra pedirlle un-a "gauchada"; pero denantes quero saber ben o seu enderezo.
Ren mais por hoxe, espero saber as suas señas pra escribirlle. Mentras tanto presente os meus respetos a sua xente e Vde. reciba un forte apretón de mans.
José B. Abraira [sinatura autógrafa]
Teodoro Garcia 3535 -- Dp. 5
(1427) Bs. Aires-ARGENTINA
|
| 1985-02-28 |
|
|
Madrid |
Bos Aires |
Orixinal
|
Transcrición
Transcripción da epistola Carta de Lois Tobío Fernández a José B. Abraira, 1985. en 28/02/1985
28 febreiro 1985
Sr. D. Xosé Abraira
Bs. Aires.
Meu benquerido e lembrado amigo e irmán: Un amigo de vde. entregoume a sua carta despois dunha conferencia que dei no Centro Galego desta vila encol da humanidade de Castelao. Sinto de veras non estar en Madrid cando vde veu pero dadoito pasamos os vrans fora de eiquí. Polo demais as miñas señas siguen sendo as que Vde. ten: Bonetero 5, 1º, 28016 Madrid, tel. (91) 458 19 67.
Sabe que en todo o que poida servilo estou á sua disposición, coma sempe, e aproveito a ocasión para mandarlle unha cordial aperta.
|
| 1985-03-21 |
|
|
Bos Aires |
Madrid |
Orixinal
|
Transcrición
Transcripción da epistola Carta de José B. Abraira a Lois Tobío Fernández, 1985. en 21/03/1985
Buenos Aires, Marzal 21 de 1985
Sr. Dn.
Luis Tobío
Bonetero 5
Madrid
Mui estimado amigo e dilecto irmao:
Por fin acadei noticeas suas; fai tres anos tratei de velo en Madrid e non puiden atopalo. O ano pasado, cando fun acompañando os restos mortaes de Castelao, pensei atopalo en Galicia: crein que a Xunta invitaría de xeito especial as primeiras figuras do galeguismo historico. Non invitaron a naide; agás Martinez Lopez, todos os demais como Paz Andrade, del Riego etc. estaban mesturados ca muitedume. Isa e a Autonomía que nos tocou en sorte.
Creo que onte mesmo escribiulle a Vde. a filla de Dn. Manuel Puente. Fai un tempo apareceron nos escaparates das librerias de Bs. Aires exemprares de unha nova edición da Historia de Galiza que en Montevideo estivera a cuidado de Vde. E di mui campante "con licecia de los herederos de Dn Manuel Puente". Sorprendida Rosita falou conmigo e eu dixenlle que se dirixira a Vde, pois a edición ten pe de imprenta en Madrid. Permitinme esta molestia a Vde por ser conocedor do problema; e eu persoalmente ei de agradecerlle vexa e aconselle o que debe facerse.
Según puiden saber en Galicia está Vde. un tanto ao marxen das liortas e seitores do quefacer politico do galeguismo, puiden notar que sigue gozando do prestixio que sempre mereceu entre os "bos e xenerosos" incluso lamentaban non estivera vostede en Galiza muita xente nova: estudantes etc...
E por hoxe ren mais querido Don Luis; presente os meus saudos a sua dona e Vde reciba unha aperta de quen o segue considerando mestre.
Abraira [sinatura autógrafa]
|
| 1985-05-13 |
|
|
Madrid |
Bos Aires |
Orixinal
|
Transcrición
Transcripción da epistola Carta de Lois Tobío Fernández a Xosé B. Abraira, 1985. en 13/05/1985
Madrid, 13 maio 1985
Querido Abraira:
Recebín a sua carta polos mesmos días de que a de Rosa Puente. Nada máis puiden averiguar eiquí encol do choio que vostedes xa non soupesen. Hoxe mesmo contestolle aconsellándolle que se dirixa a Akal pedindo unha explicación do feito, sen dúbida estrano e sospeitoso. Segundo o que conteste asín haberá que proceder.
As cousa de Galicia non van atal como ún as quixera, mais eso dase sempre e hai que conformarse. De todos xeitos, moito é o que se ten avantado e eu teño a espranza de que, paseniño, vaiamos acadando cotas pouco pouco máis altas. Un destes días irei alá para o do Pedrón de Ouro, cuio Pergamiño me deron o ano pasado. O principal é non perder os azos e seguir loitando. O noso camiño nunca foi de rosas.
Moito agradezo a suas garimosas frases e lembranzas. A miña dona agradez os seus saudo e mándallos moi afectuosos. Unha boa aperta.
|
