FONDOS DOCUMENTAIS

PROXECTO EPÍSTOLAS

----
  1. Inicio
  2. Fondos documentais
  3. Proxecto Epístola
  4. Mencións a
  5. "Carlos Casares (1941-2002)"

2 MENCIóNS A Carlos Casares (1941-2002)

Por Damián Villalaín


Carlos Casares Mouriño naceu en 1941 en Ourense, aínda que pasou boa parte da súa nenez na comarca da Limia. Estudou Filosofía e Letras en Santiago, onde contactou cos círculos galeguistas nucleados en torno a Ramón Piñeiro, con quen establecería unha intensa relación de amizade.
Casares casou en 1971 con Kristina Berg, o que facilitou o seu coñecemento directo de Suecia, o país orixinario da súa dona e que sería decisivo no seu achegamento ás ideas socialdemócratas.

Foi profesor de ensino medio, tarefa que compatibilizou, coa dirección de Editorial Galaxia (1986). Foi deputado no primeiro Parlamento de Galicia nas listas do PSdeG-PSOE. Foi tamén membro da Real Academia Galega, cofundador e primeiro presidente do PEN Clube de Galicia, director da revista Grial e presidente de honra de ACNUR en Galicia, entre outros moitos desempeños.

En 1967 publicou o seu primeiro libro de relatos, Vento ferido, e en 1969 a súa primeira novela, Cambio en tres (1969). De 1975 é Xoguetes para un tempo prohibido (1975). En 1979 volve á narrativa breve con Os escuros soños de Clío, libro ao que seguirán as novelas Ilustrísima (1980) e Os mortos daquel verán (1987), ambientada nos inicios da Guerra Civil. En 1996 apareceu Deus sentado nun sillón azul e xa no ano 2002, ás poucas semanas da súa morte, O sol do verán (2002).

Casares publicou tamén libros destinados ao público infantil. A súa bibliografía complétase cos ensaios reunidos en Un país de palabras e coas biografías dedicadas a Curros Enríquez, Risco, Otero Pedrayo, Ánxel Fole e Ramón Piñeiro. Mención especial merecen os milleiros de de artigos que escribiu, a maior parte deles publicados en La Voz de Galicia.
En 1996 Casares sucedeu a Filgueira Valverde na presidencia do Consello da Cultura Galega, cargo para o que foi reelixido no ano 2000. Nos seus mandatos forneceu ao CCG dun notable e modernizador dinamismo. A principal preocupación da súa presidencia foi a incorporación ao Consello de sectores culturais ata entón escasamente representados, así como o impulso á renovación tecnolóxica da institución.
Epístolas
Mencionado/a [2]
Remitente [6]
Data Relación Remitente - Destinatario Orixe Destino [ O. ] [ T. ]
Data Relación Remitente - Destinatario Orixe Destino [ O. ] [ T. ]
1973-12-28 Mencionado/a
Carta de Díaz Pardo a Seoane. 1973
Sargadelos
Bos Aires
 Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Díaz Pardo a Seoane. 1973 en 28/12/1973

28.12.73

Sr. Don Luis Seoane
Buenos Aires

Querido Luis:

No tenemos más noticias tuyas, vuestras, que una referencia por Camilo de que os habló por teléfono. Yo algunas cosas fui metiendo en sobres y enviándote.
Ahora te va la del fallecimiento de Lugrís. Antonio Patiño te escribe contándote. Parece que los hijos se acordaron al fin del padre pero para llevarse todo lo que tenía.
Sala Giannini es una cosa curiosa. Caruncho es un decorador que vive en Madrid y que es autor de la decoración de Galerías María Pita. Ahora en Sociedad con Nogueira montan esa Sala de Arte en La Coruña. En unas declaraciones Caruncho dijo que en ella se exhibirá el auténtico arte gallego, cuatro o cinco firmas, y empezará por Labra. Si consideras algunas de las procedencias creo que la cosa tiene más significado que el que aparenta.
Más dramático es eso del consorcio de Vigo. Va nota.
Por lo demás todo sigue lo mismo.
Hago votos porque la recuperación de tu pierna no se detenga.
El mejor deseo para vosotros en el año que vamos a empezar. Abrazos muy fuertes a entrambos.

[Díaz Pardo]

Muy hermosas las ilustraciones del libro de Casares, As Laranxas...

Pecha esta fiestra
1976-08-29 Mencionado/a
Carta de Dónega a Luís e Maruxa Seoane. 1976
A Coruña
Bos Aires
 Orixinal Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Dónega a Luís e Maruxa Seoane. 1976 en 29/08/1976

A Cruña, 29.8.76

Maruxa e Luis Seoane
Buenos Aires

Meus amigos:

Sin tempo non vai sendo. Hoxe, domingo, aproveito pra me corresponder con vós. As desgracias, os traballos, as preocupacións, os amigos... Xa sabedes, non deixan vagar nin tranquilidade pra escrituras demoradas e ben axeitadas.

As desgracias. A miña cuñada deixóunos de vez. Vai farta de sufrir. Anunciou premonitoriamente cáseque a data exacta do seu pasamento. Tal premonición non era, porén, de extrañar. Conocedora puntual da súa terrible doencia e do curso que ineluctablemente levaba, os seus cálculos tiñan que ser necesariamente correctos. Mais levada do seu afincado sentimento relixioso, quixo sofrir pra sublimar a súa dóor e ofrecerlla ao bon Deus. En todo intre, deu mostras dun valor, dunha serenidade e dunha fortaleza moral moi pouco comúns. O seu exemplo e a súa templanza foron consolo prá familia. E remato este triste capítulo, meus amigos, porque estóu a correr o risco de incidir nunha mala literatura necrolóxica, cousa da que sempre abominei.

Os traballos. Rematada a a Escolma de Cabanillas1, xa na rúa, recibo o encargo dun novo libro. Unha biografía de Antón Villar Ponte, que ha formar parte da colección que inaugurou Galaxia baixo o rubro xeral de Conciencia de Galicia. Iniciouse coa biografía de Murguía, feita no seu dia por Vicente Risco. Seguirán outras de Rosalía (García Sabell), Castelao (Piñeiro), Curros (Carlos Casares). E así sucesivamente. Ando a remexer en caixóns de papéis e retallos de prensa que deixou o meu futuro biografiado, clasificándoos e poñendoos en orde. Un lio e un labor de moito mimo.

As preocupacións. Falo do Museo Carlos Maside. E mirese por onde se mire, a primitiva fórmula de financiación argallada polo Isaac fracasóu. O luns derradeiro tivemos xuntanza no Castro. Asistimos todos os conselleiros, agás o Risco, totalmente incapacitado por mor dunha xordeira irreversible, Blanco Amor, con interquenencias, e García Sabell, no extranxeiro. O Isaac que é, ben o sabedes, un sublime teimudo, argallou unha nova sociedade mercantil –Laboratorio de Industria e Comunicación– co propósito de constituila en futura nodriza da Fundación do Museo. Os trámites xa están en marcha e, algúns, xa cumplidos. Mais con todo, os retrasos son inevitables. Agardemos, pois logo, e teñamos paciencia. Da que, por outra banda, xa levamos dado proba máis que de abondo.

Os amigos. Van vindo e hai que atendelos. EMILIO GONZÁLEZ LÓPEZ roubóume moito tempo. Quixo saber todo e de todo. Sigue co verme político metido no corpo e ten unha saúde de cabalo. Fixo dúas ou tres visitas á súa vella circunscrición electoral. E falóu, ún por ún, cos vellos electores, e si morreran, cos fillos, e sinón tamén cos netos. Un caso de actividade. Deu conferencias en Sada co gallo de II Centenario de USA, na Sociedade da Gaiteira encol de Castelao, e nas II Xornadas Xurídicas orgaizadas pola Academia Galega de Lexislación e Xurisprudencia sobor da Parroquia galega como ente comunitario, político e administrativo. Estivo moi avencellado ao seu vello amigo, seique xa dende a escola, Manolito Iglesias Corral. ARTURO CUADRADO pasóu unha estadía en Galicia moi pouco notada, sin intrés algún en se facer ver. Asistín á conferencia que pronunciou no Castro, moi lírica e delicuescente. Asistíu pouca xente, e vella. LORENZO VARELA, feble de saúde. E a muller, parkinsoniana, un pouco ida. Teñen, parézemo a min, problemas de adaptación ao medio. Estivemos un bó rato xuntos, e pasámolo divinamente falando do Lugo dos anos trinta. Lembramos con gran precisión homes, feitos e cousas. A sensibilidade do poeta, adubada con fina ironía, a súa conversa convírtese nunha festa intelectual.
E acabóuse o papel, meus amigos. Recibide, pois logo, unha cinguida apaerta de nós os tres para vós os dous.


Dónega

Pecha esta fiestra