PROXECTO EPÍSTOLAS

----

1 MENCIóNS A Peregrina Compañel (1833-1916)

Amiga de Rosalía de Castro, é a irmá menor do impresor de Cantares gallegos, Juan Compañel Rivas. Bautizada como “María de la Peregrina, Martina, Felipa, Antonina”, de pai póstumo, os seus padriños foron Felipe Tilbe e Antonia Ortigosa. Entre os poucos datos biográficos que dela se coñecen, temos noticia de que estivo casada cun home apelidado Neira. Juan e Peregrina eran fillos do matrimonio entre o impresor ferrolán Francisco Luis Compañel e a libreira compostelá Jacoba Rivas, que á morte do home foi quen de sacar adiante a empresa Viuda e Hijos de Compañel. Segundo Xurxo Martínez González, a última obra saída deste obradoiro serían as Monografías de Santiago (1850) do provincialista Antonio Neira de Mosquera (Martínez 108), un dos autores máis influíntes para a xeración do Banquete de Conxo. A propósito da carta na que se fai referencia a Peregrina Compañel, Barreiro Fernández fai notar até que punto estas excursións de Rosalía de Castro e os seus amigos polos arredores de Santiago, que tiñan lugar na ausencia de Murguía, desafiaban todos os convencionalismos sociais da época (Barreiro p. 297).

Fontes

Libro Sacramental. Parroquia de San Juan Apóstol, Libro de bautizados 1817-1838, folio 331 anverso. N.B: As referencias ao bautismo de Peregrina Compañel, e aos datos sobre o seu casamento, son cortesía do investigador Xurxo Martínez González.
Barreiro Fernández, Xosé Ramón (2012). Murguía. Vigo: Galaxia.
Martínez González, Xurxo (2012). “Juan Compañel Rivas (1829-1897). Alén do editor do Rexurdimento”. Grial. Revista galega de cultura, n.º 195, p. 106-117.
Epístolas
Mencionado/a [1]
Data Relación Remitente - Destinatario Orixe Destino [ O. ] [ T. ]
Data Relación Remitente - Destinatario Orixe Destino [ O. ] [ T. ]
Mencionado/a
Carta de Rosalía a Murguía. Sen data
Orixinal Transcrición

Transcripción da epistola Carta de Rosalía a Murguía. Sen data

Mi querido Manolo: acabo de recibir el parte, que me alegró el corazón. Son las once y media de la mañana, y ya empezaba a estar impaciente, pues desde ayer, viernes, que le esperaba. Ahora, como esto no me satisface bastante, estoy deseando recibir la tuya, para saber las particularidades del viaje, y qué aposento has encontrado ahí.
Como aquí hace ahora muy buen tiempo, me estoy imaginando el sol de Madrid, y a ti, paseando por todos aquellos lugares de que yo me hallo tan lejos. Te confieso que paso momentos bastante tristes, aun cuando los hermosos días que está haciendo parece que me dejan respirar algo más libremente.
Ayer fui a paseo con Peregrina Compañel y con Tomás, y entramos en San Lorenzo. Excuso decirte cuánto me acordaría de ti. Vi aquel patio plantado de bojes con aquella fuente profunda y aquella virgen de piedra, todo lo cual me ha dejado encantada. ¡Qué silencio tan inmenso! ¡Y tú nunca has querido llevarme allí! De buena gana hubiera pagado una habitación en San Lorenzo para poder escribir en aquel claustro Romana. Es imposible que no saliese una cosa buena. En el claustro de Conjo no se retrata un olvido tan completo como en el de San Lorenzo. No parece que han pasado por aquel convento treinta años de olvido, sino treinta siglos...
Hoy hace un día tan hermoso como el de ayer, y Tomás, Peregrina y yo cogeremos de nuevo por el camino de Noya. Voy a estar muy triste. Cuando tú te vas parece que me llevas la salud, pues vuelvo a hallarme sin apetencia, y hago malísimas digestiones. Si sigo así voy a enflaquecer. Pero ya pasará. Te remito esa carta para que la contestes de palabra. Recibe mi corazón.
Rosalía, la niña buena.