Historias de ida e volta: O labor filantrópico dos irmáns García Naveira en Betanzos :
Estampa familiar do indiano Juan María García Naveira en Betanzos, ca. 1925
Juan María García Naveira (Betanzos, 16 de maio de 1849 – 9 de marzo de 1933), orfo de pai, decide, como moitos dos seus veciños, tomar o camiño da emigración e en 1869 marcha en busca dun futuro mellor a Arxentina. Alí traballa en diversos oficios e un par de anos despois, xa encarrilada a súa economía, manda chamar o seu irmán pequeno Jesús. A traxectoria profesional de ambos os dous continúa paralela e chegan a ser uns importantes homes de negocios. Hai varias fontes que atribúen a súa gran fortuna á venda duns terreos en Bahía Blanca para a construción da liña de ferrocarril.
Como o seu irmán, casa cunha dama da elite bonaerense, María Iribarne Lescort, coa que terá tres fillos: Águeda, Joaquina e Juan Jesús. Na imaxe podemos velo no centro xunto coa súa muller e os seus fillos, netos e outros familiares.
En 1893 regresa coa súa familia a Galicia e instala a súa residencia en Betanzos, onde vivirá como un indiano, respectado pola súa riqueza e apreciado polo seu gran labor benfeitor a prol das clases máis desfavorecidas da súa vila natal: as mulleres (financiou a construción de dous lavadoiros públicos), os nenos e nenas (coa construción e o mantemento das escolas García Hermanos) e os vellos e enfermos necesitados (coa construción dun asilo, do Sanatorio San Miguel e dun edificio como centro de asistencia para nenas con discapacidades psíquicas ou físicas). Un dos seus proxectos máis orixinais foi a creación do parque público do Pasatempo
