Historias de ida e volta: O labor filantrópico dos irmáns García Naveira en Betanzos :
Entrada principal do Pasatempo: o soño de Juan García Naveira, ca. 1925
A imaxe permítenos intuír a beleza e magnificencia deste parque. Esta entrada do Carregal estaba limitada por un fermoso enreixado que se erguía sobre un baseamento granítico e un portalón de gran prestancia, obra de ferreiros da comarca baixo a dirección de José Fernández Montero, como imitación das reixas do Palacio de Versalles, segundo algúns autores. Destacan as esculturas de mármore de Carrara de dous impresionantes leóns que servían como gardiáns do recinto. Nesta entrada existía ademais unha pequena edificación que funcionaba como despacho de billetes para os visitantes, pois para poder acceder había que pagar un módico prezo, e no que tamén se podían mercar postais. Tiña, pois, un claro servizo público: os cartos recadados servían para o mantemento do Patronato Benéfico-Docente García Hermanos, que se ocupaba do funcionamento do asilo e das escolas do mesmo nome.
A creación deste parque foi un empeño persoal de Juan García Naveira, polo que tamén era coñecido entre os betanceiros como «Horta de don Juan». Comezou o proxecto en 1893 e ata a súa morte foi engadindo elementos e espazos para enriquecelo. Ocupaba un terreo extenso de preto de nove mil metros cadrados con dúas zonas ben diferenciadas: a zona baixa, unha chaira dunhas oito hectáreas, e unha segunda zona, que ascende polo outeiro e está configurada en cinco terrazas escavadas, cunha superficie aproximada dunha hectárea. Estes niveis estaban conectados por escalinatas e pasadizos a través de grutas artificiais. Todos tiñan explanadas axardinadas e miradoiros para o gozo dos seus visitantes. O parque non tiña un plan arquitectónico pechado; foi ideado por Juan e construído baixo a dirección de Francisco Sanmartín Murias, mestre de obras que plasmaba as ideas do indiano coa axuda de artesáns locais. Con este proxecto o indiano deu traballo a centos de obreiros da comarca, que ademais contaban cunhas horas ao día para instruírse de maneira gratuíta cun mestre do padroado.
